Το κύμα φουσκώνει το πανί, σαλπάρει η γαλέρα
Τραβώ απ΄το μόλο το σκοινί με ρότα το νησί
Αφήνω την ανατολή και μπαίνω στην εσπέρα
Πίσω μου φεύγει η στεριά που χρόνια με μισεί

Τέλος δεν έχει κι ερχομό ετούτο το ταξίδι
Κόντρα φυσά ο άνεμος και σκίζει τα πανιά
Κι αν ναυαγός με τάισαν άλμη, χολή και ξύδι
Τη χώρα λεηλατούνε άδακροι κι ο τόπος ερημιά

Ελεύθερη η σκέψη μας μα πολιορκημένη
Τριγύρω γλώσσες ξύλινες άρρηκτα δυναμώνουν
Από Θεούς και ήρωες στο χρόνο ξεχασμένοι
Τις λίγες άφθαρτες φωνές με ψέματα φιμώνουν.

Απόμειναν οι στίχοι μας για να τους τραγουδάμε
θούριος φυσάει την ψυχή, αμύνεται η καρδιά .
κάτω από κίονες δωρικούς στενάζοντας περνάμε
«Αυτοί μιλάνε ελληνικά « μου’λεγες μια βραδιά.