Καημένε, κάποτε έτρεχες να φτάσεις στην Ιθάκη, τώρα δουλεύεις δυο δουλειές
μόνο για ένα σπιτάκι. Αχ βρε, πως τα κατάφερες να ζεις ζωή σκυλίσια;
Σε δεύτερη έκδοση έβγαλες του Ομήρου την Οδύσσεια.
Ήσουν πολυμήχανος, για όλα είχες λύση, τώρα δυο ζώων άχυρα παλεύεις
να χωρίσεις. Οποία γυναίκα ήθελες την έκανες δική σου, 
σήμερα ρίχνεις γκόμενες με την πιστωτική σου.

Θεέ μου μη χειρότερα, τι μου φυλάς γι’αργότερα;
Ποιος θα μου το’λεγε ένα έπος πως θα δω σε σαπουνόπερα
Θεέ μου και μη χειρότερα!!

Κατάντησες να προσκυνάς τρελών καιρών φωστήρες, ξεχνάς πως μόνος ξέκανες 
τόσους πολλούς μνηστήρες. Άφησες πίσω τις χαρές μιας γης παραμυθένιας, σ’ένα
δυάρι για να ζεις μιας πόλης τσιμεντένιας. Περνάς μέσα στ’αμάξι σου τη μέρα τη μίση, καλύτερα αιχμάλωτος στης Κίρκης το νησί. Εσένα που τα κύματα ποτέ δε σε
νικήσαν, για πες μου πω μιας τράπεζας τα δίχτυα σε’εγκλωβήσαν; την Πηνελόπη
σου άφησες στο σπίτι πάλι μόνη, και τη ζωή σου σπαταλάς μπροστά σε μια οθόνη.
Μα άκου και κάνε γρήγορα αυτό που τώρα μένει, γιατί δεν βλέπω για πολύ εσένα 
να προσμένει. Πάρε ξανά το «τόξο» σου, ακόνισ’το μυαλό σου, κανείς δεν ξέρει 
πιο καλά από σένα το καλό σου. Δες πως άλλαξαν οι καιροί κι αντί για σκηνοθέτη,
για τη  δική σου τη ζωή σε βαλαν ταξιθέτη…