Ας ήταν μια φορά, όχι να πάγωνε ο χρόνος, για μη 
έχοντες και έχοντες ίδιος να’ταν ο νόμος. Γύρο παντού
ζωγραφιές παιδία γεμάτος ο δρόμος, να τα κοιτάει 
και να γελάει κάποιος τρελός ταχυδρόμος.

Καθώς μοιράζει γλυκά, παγωτά και παιχνίδια, παλτά
να κρύβουν καλά της ψυχής μας τη γύμνια.

Ας ήταν έστω μια φορά, όχι τα’αστέρια να πιάσω, δικαστές 
και κριτές να μπορώ να δικάσω. Αντί το σύμπαν 
συνεχώς να προσπαθώ να διανύσω, αυτόν
που δίπλα μου μένει πιο καλά να γνωρίσω.

Τι γυρεύω εξάλλου σε μακρινούς γαλαξίες 
όταν στον τόπο μου καταρρέουν οι άξιες.

Ας ήταν έστω μια φορά, όχι ν’αλλάξει η ιστορία, στην 
ώρα τους στη στάση να’ταν τα λεωφορεία. Μ’επιβάτες
το μίσος, το θυμό και τη θλίψη, πέντε στάσεις 
πιο κάτω ν’ανέβει και η πλήξη.

Ειν’αστέρι που πέφτει την πορεία να δείξει, να τους στείλει
στείλει μακριά η δύναμη τους να εκλείψει. Ας ήταν έστω 
μια φορά όχι να πάω στη σελήνη, για κάθε λάθος 
που κάνω, ν’αναλαμβάνω την εύθηνη.